តើមោទនភាពរបស់លូស៊ីហ្វើ កើតចេញមកពីកន្លែងណា?

​

        លូស៊ីហ្វើ​ត្រូវបានបង្កើតឡើងយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះពេញលេញក្នុង​សុខដុមភាព ជាមួយនឹងធម្មជាតិ របស់ព្រះ(អេសេគាល ២៨:១២-​១៥)។ ប្រាជ្ងារបស់ព្រះបានចូលរួមយ៉ាងពេញលេញដល់វា។ មនសិការរបស់វាបានបញ្ជាក់​ ពីភាពល្អរបស់ព្រះ។ ហើយសេរីភាពរបស់វា​ក្នុងការជ្រើសរើស តែងតែអនុវត្ត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។និយាយម្យ៉ាងទៀតវាមានគ្រប់ទាំងអស់​ សម្រស់​​​ បញ្ញា​ សេរីភាព​។ ប៉ុន្តែនេះគឺជាគន្លិះ។ សេរីភាពមានន័យថា​ វាអាចគិតនឹងជ្រើសរើស សេចក្តីស្រឡាញ់​ រឺអត់ចំពោះព្រះ​។ឥឡូវនេះ សេចក្តីស្រឡាញ់ដោយធម្មជាតិរបស់វាមិនអាចបង្ខំបានទេ។ វាត្រូវបានផ្ដល់ អោយដោយសេរីនិង ទទួលដោយសេរី។ហើយព្រះទ្រង់ គោរពចំពោះការនោះ ទោះបីជាវាមានន័យថា ជ្រើសរើសប្រឆាំងទ្រង់ក៏ដោយ។ ហើយនៅពេលណាមួយ អ្វីមួយផ្លាស់ប្តូរ​។

អេសេគាល ២៨:១៧ បានចែងថា​ “ចិត្តឯងបានត្រឡប់ជាអួតឡើងដោយព្រះដំណើរ សម្រស់លំអររបស់​​ ឯង​ហើយ ឯងបានបង្ខូច​​បញ្ញារបស់ឯង ដោយព្រោះពន្លឺចែងចាំង អស្ចារ្យរបស់​ឯង  អញបានបោះឯង​ដល់ផែនដី​ ​ព្រមទាំងដាក់ឯង​នៅមុខពួកស្តេចអោយគិត​ពិចារណាដល់ឯង”។

ដូច្នេះតើមានអ្វីកើតឡើង?​ តើការបង្កើតដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះបែរជាទៅការប្រឆាំង​នឺងទ្រង់ដោយរបៀបណា​?​ ខ្ញុំបានឈ្លោះជាមួយសំនួរនោះ។​តើអ្វីបណ្តាលអោយ​លូស៊ីហ្វើបានផ្លាស់ប្តូរពីភាពល្អឥតខ្ចោះ​ទៅជាការបះបោរ?

ចម្លើយគឺខ្លីលូស៊ីហ្វើបានបញ្ឈប់ការមើលឃើញភាពវ័យឆ្លាតរបស់វាជាអំណោយចេញពីព្រះ ហើយបានចាប់ផ្តើមមើលឃើញថាជាវារបស់ដែលវាមានខាងក្នុងខ្លួនវាផ្ទាល់។ ដូច្នេះជំនួសអោយការដឹងគុណព្រះ ការផ្តោតរបស់វា​បានផ្លាស់ប្តូរទៅឯខ្លួនវាផ្ទាល់។

          វាបានចាប់ផ្តើមជឿថា​ បញ្ញារបស់វា​​  និងសម្រស់របស់វា គឺជារបស់វាផ្ទាល់​ មិនបានបង្កើតនឹងមិនបានផ្តល់ដោយព្រះឡើយ។       និយាយដោយខ្លីបានវាចាប់ផ្តើមដោយពឹងផ្អែកទៅលើខ្លួនវាផ្ទាល់ជាជាងទៅលើព្រះ។ ហើយជាមួយគំនិតដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះបានចូលមក។​ តើមានអ្វីប្រសិនបើអញមិនត្រូវការចាំបាច់ព្រះ?   អេសាយ​ ១៤:១៣-១៤ “ឯងបានគិតក្នុងចិត្តថាអញនឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៏​    អញនឹងដំឡើងបល្ល័ង្គអញអោយខ្ពស់ជាងអស់ទាំងផ្កាយរបស់ព្រះ​ ហើយអញនឹងអង្គុយលើភ្នំ  ជាទីប្រជុំជំនុំនៃទីខ្ពស់បំផុតនៅទិសខាងជើង    អញនឹងឡើងទៅទីខ្ពស់បំផុតនៃពពក អញនឹងលើកខ្លូនឯងអោយដូចជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត”។

អេសាយ១៤:១៣-១៤ បានរៀបរាប់អំពីផ្នត់គំនិតរបស់វា អញនឹងឡើងទៅឯស្ថានសួគ៏ អញនឹងលើកបល្ក័ង្គរបស់អញឡើងខ្ពស់ជាងផ្កាយនានារបស់ព្រះ អញនិងធ្វើខ្លួនឯងឡើងដូចជាព្រះខ្ពស់បំផុត។

បាបមិនបានចាប់ផ្ដើមបើកចំហរនៃការបះបោរឡើយ។ វាចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងការបំភ្លែសេចក្តីពិតដ៏តូចមួយ។សេចក្តីពិតគឺព្រះទ្រង់ជាប្រភពនៃអស់ទាំងជីវិតនិងបញ្ញា។

          ការវែកញែករបស់លូស៊ីហើ្វបានក្លាយជា ហេតុអ្វីបានជាអញមិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន?អញមិនសក្កិសមឬ?អញមានគ្រប់លទ្ធភាពទាំងអស់។ទាំងអស់នេះជាសំណួរនានា។ ឥឡូវនេះលូស៊ីហ្វើបានចូលចិត្តគំនិតទាំងនោះ ការវែកញែករបស់វាបានផ្ដាច់ចេញពីសេចក្តីពិត។មនសិការរបស់វាត្រឡប់ទៅខូចអស់។ វាមិនបានប្រកាសសង្គ្រាមភ្លាមៗទេជាមួយព្រះ។ វាគ្រាន់តែបដិសេធងាយៗដើម្បីទទួលស្គាល់ថាវាបានខុស។ហើយនោះជាកន្លែងដែលមោទនភាពរបស់វាបានមកដល់។លូស៊ីហ្វើចង់ ឲ្យគេគោរពបូជាជាជាងថ្វាយបង្គំ។វាបានជឿជាក់លើការបោកប្រាសរបស់វាយ៉ាងខ្លាំងថាពិតប្រាកដវាអាចគ្រប់គ្រងល្អប្រសើរល្អជាងព្រះ។

ឥឡូវនេះនៅពេលដែលវាបានទទួលយកការកុហកនោះ អ្នកដែលដើរតាមវាទាំងអស់រួមទាំងឥទ្ធិពលទេវតាមួយភាគបី ក៏បានចូលរួមដើម្បីបះបោរជាមួយនឹងវាដែរ។ ឥឡូវនេះរឿងរបស់វាបានបង្ហាញយើងនៅអ្វីៗដែលសំខាន់។អំពើបាបមិនបានចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងចលនាខាងក្រៅទេ។ វាចាប់ផ្ដើមក្នុងផ្នត់គំនិតហើយវាធ្វើតាមគំរូមួយៗដូចខាងក្រោម​:

 ១.​​ ផ្ដោតតែលើខ្លួនឯង បាត់បង់ការដឹងគុណអំពីអំណោយរបស់ព្រះ។

 ២. បំភ្លៃហេតុផល​ លើកតម្កើងខ្លួនឯង។

 ៣. បោកបញ្ឆោតខ្លួនឯង ជឿការកុហកដូចជាការពិត។

 ៤. មានឆន្ទៈរឹងរូស ជ្រើសរើសយកពាក្យកុហកទោះជាត្រូវប្រឈមមុខនិងការពិតក៏ដោយ។

          ឥឡូវនេះដំណើរការទាំង៤ខាងលើ បានកើតមានឡើងដូចគ្នាទៅក្នុងបណ្ដាជនសព្វថ្ងៃនេះ។គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអំពើបាបភ្លាមៗទេ។ វាចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងការផ្តោតអារម្មណ៍ សមហេតុផលនៃដ៏តូចមួយ  ការធ្លាក់ចុះដើម្បីពិនិត្យមើលផ្នត់គំនិតរបស់យើងប្រឆាំងនិងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ។

ឥឡូវនេះលូស៊ីហ្វើបានធ្លាក់ចុះទៅនៅកំហុសក្នុងការបង្កើតរបស់ព្រះ។      វាជាការរំលោភលើឆន្ទះសេរីហើយ។

វាបានក្លាយជាមនុស្សអាក្រក់ដោយបំភ្លៃការពិតហើយជ្រើសរើសខ្លួនឯងខ្ពស់លើព្រះ។ នេះគឺហេតុអ្វីបានជាព្រះគម្ពីរកូរិនថូសទី​២ជំពូក១០ ខ៥ បានទទូចបង្ខំឲ្យយើង “ចូលចាប់អស់ទាំងគំនិតដើម្បីឲ្យចុះចូលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះគ្រិស្ទវិញនិងអាមែន។

             ពួកយើងជាគ្រីស្ទានពិតប្រាកដ​ ត្រូវតែចុះចូលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ។ព្រះយេស៊ូវមិនបានត្រាស់បង្គាប់ហៅយើងឲ្យបានចូលជាសមាជិកនិកាយណាមួយទេ។ ទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើងឲ្យកើតជាថ្មីដោះចោលនិស្ស័យចាស់ទាំងអស់របស់យើងចេញដែល លូស៊ីហ្វើបានបំពាក់ឲ្យយើងទាំងបួនចំណុចដូចបានចែងខាងលើចេញ​ ដោយបំពេញមកវិញនូវផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធវិញ។ព្រះទ្រង់ហៅយើង “អោយបានញែកជាបរិសុទ្ធ”

             ព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យអោយយើងបានញែកជាបរិសុទ្ធ I ពេត្រុស ១:១៥​-១៦ “តែចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធក្នុងគ្រប់កិរិយាទាំងអស់ដូចជា ព្រះបានហៅអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់បរិសុទ្ធដែរ ^១៦ដ្បិតមានសេចក្តីចែងទុកមកថា ^<<ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ដ្បិតអញជាបរិសុទ្ធ^>>”។

              ព្រះទ្រង់ហៅយើងរាល់គ្នា បានកើតជាថ្មី កើតឯនិស្ស័យថ្មីដែលមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា យ៉ូហាន ៣:៧  “កុំឲ្យឆ្ងល់ពីពាក្យខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែកើតជាថ្មី’ អាមែន។